Σας διαβιβάζουμε το μήνυμα της Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Νίκης Κεραμέως για την 27η Ιανουαρίου, Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος.

Διαμαντίδου Βικτωρία

Γιορτάζουμε και τιμούμε σήμερα, ως χριστιανοί και Έλληνες τη μνήμη των Τριών Ιεραρχών. Τρεις αθάνατες μορφές που το άστρο τους συνεχίζει να λάμπει μέχρι σήμερα: ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Όμως, η σημερινή γιορτή δεν είναι μόνο θρησκευτική. Είναι παράλληλα και γιορτή των γραμμάτων, της ορθόδοξης ελληνικής παιδείας. Οι τρεις αυτοί γίγαντες της χριστιανικής πίστεως αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν για τη διάδοση της ορθοδοξίας. Υπήρξαν και αυτοί παιδιά. Παιδιά με ήθος και ευγένεια που άκουγαν πάντα τις συμβουλές των γονιών τους. Παιδιά που ήθελαν να μεγαλώσουν, να βγουν στον κόσμο και να αγωνιστούν για το δίκαιο.

Τα πρώτα τους βήματα μακριά από το σπίτι και την οικογένειά τους τούς βρίσκουν να παρακολουθούν μαθήματα στις διάφορες σχολές που φοίτησαν. Τόσο πολύ διακρίθηκαν, που τους ζητήθηκε να διδάξουν ως καθηγητές σ’ αυτές τις σχολές. Και αποδείχτηκαν άριστοι διδάσκαλοι της χριστιανικής πίστεως. Ο 4^ος αιώνας μ.Χ. μέσα στον οποίο έζησαν και έδρασαν, θεωρείται ο «χρυσός αιώνας των χριστιανικών γραμμάτων». Η ζωή των Τριών Ιεραρχών στάθηκε ένας αδιάκοπος αγώνας για το καλό. Ήταν αυτοί που βοηθούσαν τους φτωχούς, που έντυναν τους γυμνούς, που γιάτρευαν τους αρρώστους, που παρηγορούσαν και στήριζαν όποιον το είχε ανάγκη. Αξίζει λοιπόν να αφιερώσουμε λίγο χρόνο για να εξετάσουμε το πνευματικό έργο του καθενός.

Ο Μέγας Βασίλειος  γεννημένος στην Καισάρεια της Καππαδοκίας,  σπούδασε στην Αθήνα σχεδόν όλες τι επιστήμες: Ιατρική, Φιλοσοφία, Ιστορία Φιλολογία, Αστρονομία, Άλγεβρα, Γεωμετρία και Ρητορική. Άφησε πίσω του ένα τεράστιο συγγραφικό έργο που σήμερα έχει μεταφραστεί στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες και είναι περιζήτητο. Το σπουδαιότερο μέρος του έργου του είναι οι περίπου 366 επιστολές που έγραψε. Σ΄ αυτές διακρίνει κανείς το ήθος, την ειλικρίνεια και την αγάπη του για τον άνθρωπο.

Παράλληλα, προκαλούν μεγάλη εντύπωση οι εύστοχες παιδαγωγικές αντιλήψεις του, πολλές από τις οποίες ισχύουν μέχρι σήμερα. Ο Μ. Βασίλειος έδινε μεγαλύτερη αξία στο πνεύμα του ανθρώπου, παρά στο σώμα. Πίστευε πως η ψυχή είναι το σημαντικότερο στοιχείο στον άνθρωπο. Γι’ αυτό θεωρούσε καθήκον όλων μας να ενδιαφερόμαστε για τη σωτηρία της ψυχής μας, αλλά και την ανάπτυξη του νου. ‘Όπως χαρακτηριστικά ο ίδιος έλεγε «Το κακό είναι αρρώστια της ψυχής, ενώ αντίθετα η αρετή είναι υγεία». Εσάς τα παιδιά σάς συμβουλεύει να κρατάτε απαλλαγμένη την καρδιά σας από το φόβο και να διατηρήσετε καθαρή την ψυχή σας. Έτσι μόνο θα μπορέσετε να διακρίνετε και να δεχτείτε την αλήθεια του Θεού. Συμβουλεύει επίσης τους γονείς να προσέχουν τις συναναστροφές των παιδιών τους, διότι το κακό περιβάλλον μολύνει την ψυχή του παιδιού.

Για όλα αυτά ο Μ. Βασίλειος ονομάστηκε «παιδαγωγός της νεότητας» και κατέχει εξαιρετική θέση στη θρησκεία που κέρδισε επάξια, διότι εκτός των άλλων υπήρξε και μέγας φιλάνθρωπος. Είχε χτίσει μια μικρή πόλη τη «Βασιλειάδα» όπου είχε νοσοκομείο, λεπροκομείο, γηροκομείο, ορφανοτροφείο, μέχρι και σχολείο. Εκεί φρόντιζε όλους όσοι είχαν ανάγκη και δεν άφησε κανέναν αβοήθητο, ούτε ακόμη τους ειδωλολάτρες! Σε όλη του τη ζωή αγωνίστηκε για τη διάδοση της Ορθοδοξίας και τελικά πέθανε πάμπτωχος. Η αγάπη του κόσμου και η πίστη του στο Χριστό ήταν ο αληθινός θησαυρός του.

Δίπλα στο Βασίλειο ανδρώθηκε ο αδελφικός του φίλος, Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ο Γρηγόριος ονομάστηκε «Θεολόγος» διότι κατείχε μεγάλη θεολογική μόρφωση. Χειριζόταν άριστα τον προφορικό λόγο και μάλιστα έγραψε 408 ποιήματα που απλώνονταν σε 17.500 στίχους. Γι’  αυτό δίκαια χαρακτηρίζεται «ποιητής του Χριστιανισμού». Στο πνευματικό του έργο διακρίνει κανείς την ανθρωπιά και την ειλικρίνειά του, καθώς και την αξία που δίνει στην αγάπη. Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά «Η αγάπη είναι η υψηλότερη από όλες τις αρετές. Αν οι άνθρωποι αγαπούσαν και αγαπιόντουσαν, δε θα υπήρχαν κακίες στον κόσμο».

 Παράλληλα, ο Γρηγόριος υπήρξε μεγάλος Διδάσκαλος. Θεωρούσε μάλιστα την παιδεία ως το πρώτο αγαθό του ανθρώπου. «Σκοπός του σχολείου», λέει, «είναι η διάπλαση της χριστιανικής προσωπικότητας στο παιδί. Στόχος είναι να εκτιμήσουν τα παιδιά τον πλούτο των αρετών, και όχι των πλούτο των χρημάτων». Επίσης, ο Γρηγόριος συμβουλεύει εσάς τα παιδιά να επιλέγετε να διαβάζετε τα βιβλία εκείνα που υμνούν την αρετή, και να αποφεύγετε βλαβερά για τη ηλικία σας αναγνώσματα.

Ο Γρηγόριος αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο Χριστιανισμό και δίκαια ονομάστηκε «Διδάσκαλος της χριστιανικής νεολαίας».

 Τέλος, ο τρίτος από τους Ιεράρχες ήταν ο Ιωάννης, που ήταν ορφανός από πατέρα. Υπήρξε ο μεγαλύτερος συγγραφέας της Ορθόδοξης εκκλησίας, αλλά και έξοχος ρήτορας. Όταν μιλούσε συνάρπαζε τα πλήθη που τον άκουγαν, και για αυτό τον χαρακτήρισαν «Χρυσόστομο». Χρυσά, λοιπόν, ήταν τα λόγια του, αλλά χρυσή ήταν και η καρδιά του. Έγινε Πατριάρχης και αγωνίστηκε με πάθος για το δίκαιο και την αλήθεια. Σύμφωνα με τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, η αγάπη για τα χρήματα είναι φοβερή αμαρτία. «Δεν μπορείς», έλεγε, «να λατρεύεις και το Χριστό και τα χρήματα. Δεν μπορείς να αγαπάς το Θεό, εάν αδιαφορείς για τον πλησίον σου. Και όταν νηστεύουμε, πρέπει να απέχουμε και από την αμαρτία, διότι τι κερδίζουμε εάν δεν τρώμε κρέας και ψάρι, αλλά ταυτόχρονα βλάπτουμε τον πλησίον μας;».

Όλη η ζωή του μεγάλου Ιεράρχη Ιωάννη ήταν ένας αγώνας στην υπηρεσία του χριστιανισμού. Δεν δίστασε να κατακρίνει τους αμαρτωλούς, όπως ήταν η αυτοκράτειρα Ευδοξία, η οποία τελικά τον έδιωξε μακριά από την πατρίδα του. Εκεί στη ξενιτιά ο Ιωάννης πέθανε, αλλά άφησε πίσω του ένα τεράστιο συγγραφικό έργο. Σε αυτό το έργο του ξεχωρίζουν οι παιδαγωγικές του αντιλήψεις. Ο Ιωάννης λέει πως στην ψυχή του παιδιού κατοικούν καλές και κακές επιθυμίες. Καθήκον των παιδιών και των γονιών ακόμη περισσότερο είναι να διώξουμε τις κακές αυτές επιθυμίες και να επικρατήσει η αρετή και η ευλάβεια.

Συνοψίζοντας, η προσφορά των Τριών Ιεραρχών στα ελληνικά γράμματα και στη χριστιανική θρησκεία ήταν τεράστια. Πρέπει να θυμόμαστε ότι υπήρξαν άριστοι γνώστες της αρχαίας ελληνικής παιδείας και ήταν αυτοί που συνδύασαν τα διδάγματα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων με τις αρχές τα Ορθοδοξίας.  Η απέραντη σοφία τους εξακολουθεί να μας φωτίζει μέχρι σήμερα. Ήταν και οι τρεις τους οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας μας. Σοφοί παιδαγωγοί της νεότητας, αγωνιστές του καλού, μεγάλοι διδάσκαλοι, αλλά και εκκλησιαστικοί συγγραφείς, προστάτες των γραμμάτων και των μαθητών. Αυτοί ήταν οι Τρεις Ιεράρχες των οποίων τη μνήμη τιμούμε και γιορτάζουμε σήμερα. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να τους μοιάσουμε όσο μπορούμε. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας για να δεχτούμε τα όσα μας δίδαξαν. Ας τιμήσουμε με ύμνους μελωδικούς και ευχαριστήριους την αξιοσέβαστη μνήμη τους, και ας θαυμάσουμε όλοι μαζί ό, τι ωραίο, μεγάλο και αληθινό μας άφησαν.

Χρήσιμοι σύνδεσμοι

Το απολυτίκιο των Τριων Ιεραρχών

Στους τρεις ιεράρχες

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Απολυτίκιο με λόγια

 

Υλικό για τον εκπαιδευτικό

Τρία φωτεινά αστέρια (παρουσίαση)

Τρία φωτεινά αστέρια (κείμενο)

Επιμέλεια: Μαρβάκη Ελένη

Αγαπητά μας παιδιά,

Τιμούμε και φέτος όπως και κάθε χρονιά, με την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τη μνήμη των νέων ανθρώπων που με αυτοθυσία και γενναιότητα πρόταξαν τα στήθη τους απέναντι στην πανίσχυρη δικτατορία αφήνοντάς μας μ' αυτήν τους τη στάση μια  πολύτιμη κληρονομιά: ότι ο αγώνας για τη Λευτεριά, ακόμη κι αν φαίνεται άνισος και καταδικασμένος, ποτέ δεν είναι άσκοπος.

Πως φθάσαμε στην 21η Απριλίου

Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας του μεταπολεμικού δημοκρατικού πολιτεύματος να λειτουργήσει ομαλά και να παράγει σταθερές κυβερνήσεις. Η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου υπονομεύθηκε από τα Ανάκτορα και τελικά ο ίδιος αποπέμφθηκε από την πρωθυπουργία. Οι κυβερνήσεις που διαδέχθηκαν η μια την άλλη καταρράκωσαν κάθε έννοια πολιτικού βίου και πρόσφεραν το πρόσχημα για την επιβολή εξωκοινοβουλευτικής λύσης.

Τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου του 1967 ένα μήνα πριν τη διεξαγωγή εκλογών, έγινε πραξικόπημα με επικεφαλής τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, τον Στυλιανό Παττακό και τον Νικόλαο Μακαρέζο, κατέλυσε το Σύνταγμα και επέβαλλε στρατιωτική δικτατορία. Οι λιγοστοί επίορκοι αξιωματικοί κατάργησαν τη Βουλή, συνέλαβαν τους πολιτικούς άνδρες του τόπου και μαζί με άλλους αγωνιστές τους έκλεισαν στις φυλακές ή τους εξόρισαν σε ξερονήσια. Κάθε προσπάθεια αντίστασης καταπνιγόταν αμέσως. Κι ενώ φαινόταν ότι τίποτε δεν μπορούσε να κλονίσει τη δικτατορία, έγινε το θαύμα…

Ο ξεσηκωμός του Φεβρουαρίου

Το 1973 ήταν η χρονιά της μεγάλης δοκιμασίας της Χούντας καθώς συνέβησαν μια σειρά γεγονότων που προηγήθηκαν της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κι ετοίμασαν το έδαφος γι αυτήν. Στις 14 Φεβρουαρίου 1973 ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347 που προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση των φοιτητών που ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Η αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του Πολυτεχνείου, συνέλαβε 11 φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της "περιύβρισης αρχής".

Η κατάληψη της Νομικής

Εννέα ημέρες μετά τα πρώτα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 23 Φεβρουαρίου οι φοιτητές της κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα προβάλλοντας τα συνθήματα "Δημοκρατία", "Κάτω η Χούντα" και "Ζήτω η Ελευθερία". Η αστυνομία επενέβη και πάλι με βιαιότητα για να καταστείλει την εξέγερση, αλλά η βίαιη εκδίωξη των φοιτητών από το κτίριο της Νομικής ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την αγωνιστικότητά τους.

Η ανταρσία στο Πολεμικό Ναυτικό και η διαφυγή του καταδρομικού "Βέλος" στην Ιταλία τον Μάιο του 1973 και το μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου στις αρχές Νοεμβρίου, που εξελίχθηκε σε παλλαϊκή αντιδικτατορική διαδήλωση, έδειξαν ότι η δυσαρέσκεια κατά του δικτατορικού καθεστώτος δεν περιοριζόταν στον φοιτητικό χώρο, αλλά είχε επεκταθεί σε ευρύτερα στρώματα του ελληνικού λαού.

Η κατάληψη του Πολυτεχνείου

Η εξέγερση που ξεκίνησε το πρωί της 14ης Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων εκείνης της χρονιάς. Το πρωί της ημέρας πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση φοιτητών στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Ζητούσαν να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το δικτατορικό καθεστώς. Κατέληξαν στην κήρυξη αποχής από τα μαθήματά τους.

Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική σχολή. Οι φοιτητές της Νομικής, μάλιστα, εξέδωσαν ψήφισμα με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών, εκδημοκρατισμό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 20% του προϋπολογισμού και ανάκληση του Ν.1347 για την -αναγκαστική- στράτευση των φοιτητών.

Όσο περνούσε η μέρα άρχισαν να μαζεύονται ολοένα και περισσότεροι φοιτητές στο Πολυτεχνείο, αλλά και άλλοι που πληροφορήθηκαν το νέο. Η αστυνομία αποδείχθηκε ανίκανη να εμποδίσει την προσέλευση του κόσμου στο Πολυτεχνείο. Το απόγευμα πάρθηκε η απόφαση για κατάληψη του Πολυτεχνείου. Οι πόρτες έκλεισαν και από τότε άρχισε η οργάνωση της εξέγερσης.

Η οργάνωση της εξέγερσης

Εκλέχθηκε Συντονιστική Επιτροπή, δημιουργήθηκαν επιτροπές σε όλες τις σχολές για να οργανώσουν την κατάληψη και την επικοινωνία με την ελληνική κοινωνία. Άρχισε να λειτουργεί ραδιοφωνικός σταθμός αρχικά στο κτίριο του Χημικού και αργότερα στο κτίριο των Μηχανολόγων. Πολύγραφοι εγκαταστάθηκαν στο Πολυτεχνείο που δούλευαν μέρα-νύχτα για να πληροφορούν τους φοιτητές και τον υπόλοιπο κόσμο για τις αποφάσεις της Συντονιστικής Επιτροπής και των φοιτητικών συνελεύσεων. Συγκροτήθηκαν συνεργεία φοιτητών που έγραφαν συνθήματα σε πλακάτ, σε τοίχους, στα τρόλεϊ, στα λεωφορεία και στα ταξί για να τα γνωρίσουν όλοι οι Αθηναίοι. Στο Πολυτεχνείο οργανώθηκε εστιατόριο και νοσοκομείο. Ομάδες φοιτητών ανέλαβαν την περιφρούρηση του χώρου, ξεχωρίζοντας τους ενθουσιώδεις και δημοκράτες Αθηναίους από τους προβοκάτορες.

Γιατί πράγματι πλήθος λαού έτρεξε στο Πολυτεχνείο για να ενωθεί με τους φοιτητές, να προσφέρει, να τραγουδήσει, να υψώσει τη γροθιά του ενάντια στη Χούντα, και να φωνάξει "Κάτω η Χούντα", "Δημοκρατία", "Ψωμί-παιδεία-ελευθερία".

Η αντίδραση

Η πρώτη αντίδραση του δικτατορικού καθεστώτος ήταν να στείλει μυστικούς πράκτορες να ανακατευθούν στο πλήθος που συνέρρεε στο Πολυτεχνείο και να ακροβολήσει σκοπευτές στα γύρω κτίρια. Στις 16 Νοεμβρίου μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον του πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο έξω από το Πολυτεχνείο με γκλομπς, δακρυγόνα και σφαίρες ντουμ-ντουμ.

Οι περισσότεροι διαλύθηκαν. Όσοι έμειναν έστησαν οδοφράγματα ανατρέποντας τρόλεϊ και συγκεντρώνοντας υλικά από νεοανεγειρόμενες οικοδομές και άναψαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα. Αργότερα η αστυνομία έκανε χρήση όπλων, χωρίς όμως να πετύχει τον στόχο της την καταστολή της εξέγερσης.

Η πολιορκία και η επέμβαση

Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος όταν διαπίστωσε ότι η αστυνομία αδυνατούσε να εισέλθει στο Πολυτεχνείο αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το στρατό. Κοντά στο σταθμό Λαρίσης συγκεντρώθηκαν τρεις μοίρες ΛΟΚ και μία μοίρα αλεξιπτωτιστών από τη Θεσσαλονίκη. Τρία άρματα μάχης κατέβηκαν από το Γουδί προς το Πολυτεχνείο. Τα δύο στάθμευσαν στις οδούς Τοσίτσα και Στουρνάρη αποκλείοντας τις πλαϊνές πύλες του Ιδρύματος και το άλλο έλαβε θέση απέναντι από την κεντρική πύλη. Η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών ζήτησε διαπραγματεύσεις, αλλά το αίτημά τους απορρίφθηκε.

Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου το άρμα που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική πύλη έλαβε εντολή να εισβάλλει. Έπεσε πάνω στην πύλη, την έριξε, παρασέρνοντας μαζί της και τις νέες και νέους που γαντζωμένοι πάνω της άπλωναν τα χέρια καλώντας τους στρατιώτες να ενωθούν μαζί τους. Οι μοίρες των ΛΟΚ μαζί με ομάδες μυστικών και μη αστυνομικών εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο και κυνήγησαν τους φοιτητές. Από κει και πέρα ακολουθούν σκηνές φρίκης και πανικού.

Οι φοιτητές προσπάθησαν, πηδώντας από τα κάγκελα, να διαφύγουν στις γύρω από το Πολυτεχνείο οδούς. Τους κυνηγούσαν αστυνομικοί, πεζοναύτες, ΕΣΑτζήδες. Αρκετοί σώθηκαν βρίσκοντας άσυλο στις γύρω πολυκατοικίες.

<<Συλλογίζομαι πως αν όλες οι πολυκατοικίες στην οδό Στουρνάρα και στην οδό Πολυτεχνείου άνοιγαν διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρα, αν φώναζαν όλα τα δωμάτια και τα μπαλκόνια, ετούτα τα μεσάνυχτα δεν θα μπορούσαν να μας μακελέψουν. Κι ήξερα πως ότι γίνει απόψε εδώ, θα γίνει με την ανοχή των πολυκατοικιών…, με την ανοχή της σιωπηλής πλειοψηφίας…Αναρωτιόμουν τι να κάνουν στα σπιτάκια τους. Θα κοιμούνταν άραγε?>> 

(Αρχαία Σκουριά, Μάρω Δούκα.)

Πολλοί συνελήφθησαν κα μεταφέρθηκαν στη Γενική Ασφάλεια και στην ΕΣΑ. Κάποιοι κατάφεραν να φτάσουν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών το νυν Νοσοκομείο Γεννηματά, ‘οπου κι εκεί ακόμη εξελίχθηκαν σκηνές απίστευτης βίας εις βάρος των τραυματιών αλλά και των συγγενών τους που πανικόβλητοι έσπευσαν να βρουν τα παιδιά τους.

Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση της Αστυνομίας στις 17 Νοεμβρίου συνελήφθησαν 840 άτομα. Όμως μετά τη Μεταπολίτευση, αξιωματικοί της Αστυνομίας, ανακρινόμενοι, ανέφεραν ότι οι συλληφθέντες ξεπέρασαν τα 2400 άτομα.

Οι νεκροί επισήμως ανήλθαν σε 34 άτομα. Στην ανάκριση που διενεργήθηκε το φθινόπωρο του 1975 εναντίον των πρωταιτίων της καταστολής εντοπίστηκαν 21 περιπτώσεις θανάσιμου τραυματισμού. Όμως τα θύματα πρέπει να ήταν πολύ περισσότερα, διότι πολλοί βαριά τραυματισμένοι, προκειμένου να διαφύγουν τη σύλληψη, αρνήθηκαν να διακομιστούν σε νοσοκομείο.

Μετά το Πολυτεχνείο

Οι ταραχές συνεχίστηκαν και τις επόμενες μέρες, μέχρι την Κυριακή. Η στρατιωτική κυβέρνηση κατόρθωσε να καταπνίξει στο αίμα την εξέγερση στο Πολυτεχνείο. Όμως ήταν γι αυτήν η αρχή του τέλους. Σε λίγο καιρό έπεσε παρασύροντας μαζί της και τους δικτάτορες.

Οι νέοι που πότισαν με το αίμα τους το σπόρο της λευτεριάς στο Πολυτεχνείο, μας δίδαξαν γι άλλη μια φορά ότι <Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία>!

Και οι μνήμες μας ας μη δειλιάζουν…

<<Κάθε λοιπόν όπου θα έρχεται η άγια τούτη μέρα,

Θύμηση ιερή πως δεν περνά του φασισμού η φοβέρα,

Τύραννος στην πατρίδα μας δεν θα ξαναφανεί!

Θα ναι γαλάζιοι ξάστεροι οι ελληνικοί ουρανοί>>.

 

Χρήσιμο υλικό

Πολυτεχνείο 1973: Μικρό εικονογραφημένο χρονικό

Πόρισμα εισαγγελέα Τσεβά

Μαρτυρίες γιατρών και διοικητικών υπαλλήλων του νοσοκομείου

Συνέντευξη του οδηγού του τανκ